วันที่รอคอย นางเอก/พระเอก(ซางมิน+หญิงไทย)

ผมคือชายผู้หนึ่งที่เคยหลงรักผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเธอเป็นรักแรกของผมสำหรับผม ถึงผมจะใช้เวลาอยู่กับเธอได้ไม่นานพอ แต่ผมกล้าพูดครับสำหรับผมแล้วเธอคือ **หัวใจของผม**และผมก็มั่นใจด้วยว่าเธอก็รักผมเช่นเดียวกระที่ผมรักเธอ

**3 ปีที่แล้ว**

-นักเรียนใหม่ม.4มารวมกันตรงนี้น่ะ อ้าวเดี๋ยวครูจะเช็คชื่อและแบ่งห้องน่ะ

(ขนานที่ครูกำลังเช็ดชื่อใกล้เสร็จมีเสียงผู้หญิงดังขึ้นซึ่งสำเนียงการพูดไม่น้าจะเป็นคนเกาหลี)

-ขอโทษค่ะ นู๋มาสายค่ะ

-นี้เธอมาสายตั้งแต่วันแรกเลยหรอ จิงๆๆเลยปรับปรุงนิสัยด้วยละ

-ค่ะ คุณครู ครูค่ะนู๋อยู่ห้องไหนค่ะ

-เธอชื่อไรละ

-หนูชื่อวิสาค่ะ

-เธอเป็นคนไทยหรอ

-ค่ะแม่นู๋ย้ายมาทำงานที่นี้ค่ะไงก็ฝากตัวด้วยน่ะค่ะ

-งั้นก็ทำตัวดีๆๆละ เธออยู่ห้อง 1-A น่ะ

-ขอบคุณค่ะครู

----------------------------------------

(ณ.ห้อง1-A บรรยายในห้องไม่ห้องพูดเลย วุ่นวายจิงๆๆ)

-ขอโทษน่ะตรงนี้มีคนนั่งหรือป่าวค่ะ

(เธอถามผู้ชายคนหนึ่งท่าทางเด็กเรียนใส่แวน หล่อ สูงและดูท่าทางจะเป็นคนดังในผโรงเรียนสะด้วย ขนานมาเรียนวันแรกยังมีกล่องของขวัญ และจมหมายเต็มไปหมด)

-ไม่มีนิ *-*(ตอบแค่นั่นน่ะหรอ)

-งั้นขอนั่งน่ะค่ะ

(*-*เงียบไม่สนใจ)

-หวัดดีค่ะเรา วิสาน่ะ มาจากประเทศไทยนายชื่ออะไรหรอ??

(เค้าหันมามองหน้าวิสาแล้วก็หันกลับไปอย่างไม่สนใจ)*-*(นายคิดว่านายเป็นใครน่ะ หล่อตายแหละ)

-ชางมินนนนนนนนนนน (เสียงผู้หญิงแหลมๆๆดังขึ้น)

-นี้เธอเป็นใครนิ มานั่งใกล้เจ้าชายของฉัน

-เงียบน่ายุนอา ฉันรำคาญ (มินพูดเบื่อๆๆ)

-ก็ฉันเห็นตรงนี้มันว่างนี้น่า ฉันถามเค้าก็บอกว่าว่างนี้นาทำไมหรอ

-นี้เธอ ห้ามมายุ่งกับเจ้าชายของฉันเข้าใจ

---------------------------------------

(กริ่งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงนาฬิกาดังขึ้น เริ่มเขียนวิชาแรก)

-อ้าวนี้วิชาพละน่ะ ครูจะจับสลากเลือคู่ให้น่ะ

-หวัดดีฉันชื่อฮาจีน่ะ เธอชื่อวิสาใช่ป่าว

-ใช่จร้า

-นี้!เธอคิดเหมือนฉันป่าวครูพละหล่อจังเลยเนาะ 55+

(ครูตะโกนแทรกขึ้นมา)

-ชางมิน กับ วิสา (ให้ตายสิสายตาทุกสายตามาจับจ้องที่เธอ แต่ผิดกันหน้าชางมินช่างเฉยชา)

-ให้นักเรียนคู่กันไปจบการศึกษานี้เข้าใจ

-ทำไมฉันต้องคู่กับนายด้วยน่ะ (พูดเบาๆๆ)

-นี้เธอเล่นบาสเป็นไม (เป็นครั้งแรกที่พูดเป็นประโยค)

-พอได้น่ะ แต่ไม่ค่อยเก่ง

-หวังว่าคะแนนพละปลายภาคนี้ฉันคงคะแนนไม่ลดเพราะคู่ฉันหรอกน่ะ

(*-*อะไรน่ะ วิสาคิดในใจ)

-นี้นาย ทำไมผู้หญิงถึงชอบมากนักน่ะ สงสัยก็เสีย โถ!หล่อตายแหละ

-นี่เธอมาว่าฉันได้ยังคิดว่าตัวเองเป็นใครงั้นหรอ ถึงกล้ามาว่าคนอย่างฉัน

-แล้วคนยังนายมันวิเศษอย่างไรไม่ทราบ

-เธอว่าไงน่ะ

(วิชาพละจบลงอย่างดุเดือด เกือบตาย)

**วันต่อมา**

-อ้าวครูจะมาแจ้งให้ทราบว่าเดือนหน้าเราจะแข่งบาสโดยแข่งกันทีมละ 2 คนที่ครูจัดให้นั่นแหละ ใครแพ้คะแนนเป็น 0 ใครชนะ คะแนน +5 เข้าใจงั้นก็หาเวลาว่างซ้อมละกัน

-วันนี้ตอนเที่ยงไปเจอกันโรงยิม (ชางมินพูดขึ้น)

-มีอะไรหรอ ทำไมฉันต้องไป

-เพราะว่าฉันไม่อยากได้ 0 คะแนนละสิ

-ว่าไงน่ะ นายนี้มัน เดี๋ยวมาคุยกันให้รู้เรื่อง

-ตรงเวลาด้วยละ(แล้วก็เดินไปอย่างไม่สนใจเสียงเรียกของวิสา)

พักเที่ยง

-นี้หรอเล่นเป็ร ใครสอนให้เธอจับลูกแบบนั่นน่ะ ทุเรศสิ้นดี

-นี้นายก็ฉันจับเป็นแต่แบบนี้นิ ฉันก็จะเล่นแบบนี้

-จับยังนี้ก็หลุดมือเวลาเล่นละสิ บอกแล้วไงฉันไม่อยากแพ้ ยายโง่ มาเดี๋ยวฉันสอนให้

(จากนั่นชางมินก็เอาแขนอ้อมตัววิสา แล้วจับมือวิสานิวของชางมินยาวเรียวมากมันทำให้ใจของวิสาเต็นไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียว )

-เข้าใจไหม

-หาๆๆอะไร

-ฉันถามว่าเธอเข้าใจไหม

-รู้แล้ว (แต่ตอนนั่นวิสาจำอะไรไม่ได้เลยยกเว้นมือที่แสนเรียวของชางมิน)

-----------------------------------

-ห้าๆๆเหนื่อยจังเลยเนาะวิสา

-เธอไปทำไรมาฮาจีชั้นเห็นแต่เธอนอนหลับ

-นี่ๆๆๆเป็นไงซ้อมบาสกับชางมิน ฉันอะอิจฉาเธอจิงๆๆเลย

-เชอะๆๆ เหนื่อยจะตาย หมอนั่นน่ะโหดสุดๆๆเลย ไม่ให้ฉันพักเลย แล้วยังมีพวกยัยยุนอาไปกรีดเสียงดังหนวกหูมากเลย โถ*-*คิดว่าหล่อตายแหละ

-55+วิสาเธอเป็นอะไรรึป่าวหน้าแดงๆ ไงจับสิ นี่ๆๆๆตัวร้อนมากเลยสบายแน่เลย

-ไม่หรอกปวดหัวนิหน่อยเดียวก็หายก็ เพราะที่ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะไอ้ชางมินขาโหดนั่นแหละคิดว่าเป็นใครกันแน่ หล่อไม่ไม่หล่อ ทุเรศ ชะมัดเลย

-นี่ๆๆๆๆ วิสา

-อะไรฮาจี ฉันกำลังด่าไอ้ชางมินอยู่อย่าขัดสิ

-ข้างหลัง ข้างหลังเธอ

(ตายแล้ว ข้างหลังวิสาหนุ่มชางมินตามมาติดๆๆและเค้าได้ยินที่วิสาพูดซะด้วยสิ)

-นี่เธอกล้ามากไปแล้วน่ะ พรุ่งนี้ฉันจะซ้อมเธอหนักเลย ตายแน่

(ชางมินก็เดินไปแล้วหันมาทำหน้าใส่วิสาโดยไม่มองถนน **จากนั่นก็มีเสียงแทรกขึ้น**)

-ระวัง

(เสียงวิสาวิ่งเข้าไปดึงชางมินออกจากถนนเพราะมีรถเกือบจะชนเค้า ตัวของชางมินล้มทับวิสาจนมิดมองไม่เห็นร่างเล็กๆๆของวิสา)

-นี่เธอทำอะไร

-ก็เธอจะโดนรถชนนี้นา

-ก็ใช่ แล้วเธอจะวิ่งมาทำไมถ้าเธอเกิดตายเพราะฉันจะทำยังไง

(ชางมินเห็นวิสาที่แผลเต็มตัวจึงรีบอุ้มเธอไปหาหมอ)

-ไม่เป็นไรแล้วน่ะหมอทำแผลให้แล้ว เด๋ยวก็หาย

-ขอบคุณค่ะ/ขอบคุณครับ

-ฉันกลับบ้านก่อนน่ะ

-เดี๋ยวฉันไปส่งฉันมีรถ

-ไม่เป็นไรหรอก ฉันกลับเองดีกว่า

-ทำเป็นเก่งอีก ตามมาเร็วๆๆ

----------------------------------

-นี่หรอบ้านเธอ

-ช่าย ทำไมฉันไปละน่ะขอบคุณมากที่มาส่ง

-เดี๋ยว(ชางมินเรียกวิสา)

-ไง ก็วันนี้ขอบใจมากน่ะที่เธอช่วยชีวิตฉัน

-ฉันนึกว่าจะไม่ได้ยินดีนี้คำจากนายซะแล้ว ไปแหละ(วิสายิ้มให้แล้วเธอก็เดินเข้าบ้านไป ส่วนชางมินก็อมยิ้มนิดๆๆแล้วขับรถออกไป)

-----------------------------------

-วิสา อ้าววันนี้เธอไม่มาโรงเรียนหรอ

-ค่ะครูเธอเป็นไข้นิหน่อย (ฮาจีตอบด้วยความเป็นห่วง)

-นี่ ฮาจีวิสาไม่สบายหรอ (ชางมินถามด้วยความเป็นห่วง)

-ใช่ เธอดูถ้าจะเป็นไข้ตั้งแต่เมื่อวานแหละตัวร้อนมากเลยละ

-ฮืม ขอบใจ (ชางมินหันหน้ามาหลังจากฮาจีตอบเสร็จด้วยสีหน้าไม่สบายใจ)

-------------------------------------

(กริ่ง กริ่ง เสียงกริ่งหน้าบ้านใครคนหนึ่งดังขึ้น)

-ค่ะ มาหาใครค่ะ

-นี่นายมาได้ไง (ชางมินทำหน้าปกติเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น)

-ได้ข่าวว่าเธอไม่สบายเลยมาเยี่ยมน่ะ ไม่ได้หรอ

-ป่าวฉันแค่แปลกใจน่ะ

-แม่เธอไม่อยู่หรือไง

-แม่ฉันไปทำงาน คงกลับค่ำๆๆ นายมีไรหรอเรื่องซ้อมรึป่าว นายไม่ต้องห่วงฉันน่ะไม่ยอมให้นายได้คะแนน 0 หรอกนา

-นี่เธอคิดว่าฉันแย่มากขนานนั่นเลยหรอ นี่อะไรเนีย (ชางมินเห็นถ้วยม่าม่าวางอยู่) เธอไม่สบายแล้วกินม่าม่าบ้ารึป่าว

-ก็ฉันปวดหัวเลยไม่อยากทำอะไรกินให้มันวุ่นวาย

-เธอไปนอนไป เดี๋ยวฉันจะทำข้าวต้มให้เธอกินเอง

-อะไรน่ะ นายน่ะหรอ

-ไปสิ ไปนอนไป

-ก็ได้ ว่าแต่จะกินได้รึป่าว *-*

-------------------------------------

-โห นี่นายทำอาหารอร่อยน่ะเนีย ไม่น่าเชื่อ

-ก็ ฉันอยู่กับพ่อ พ่อคงไม่มีเวลาทำอะไรอย่างนี้ให้ฉันกินหรอ วันๆๆก็อยู่แต่กับงานจนฉันคิดว่าตัวเองอยู่บ้านคนเดียว(สีหน้าของชางมินเปลี่ยนเหมือนคนทีขาดความอบอุ่น ตาของเค้าเศร้ามาก)

-แล้วแม่นายละ

-แม่ฉันตายตอนฉัน 5 ขวบด้วยอุบัติเหตุหรือมันจะเป็นความผิดฉันก็ได้ ฉันวิ่งไปเก็บลูกบอลบนถนนรถวิ่งมาแม่ต้องรีบวิ่งมาผลักฉันออกแล้วแม่ก็โดนรถชนแทนฉัน มันเป็นความผิดที่ฉันไม่มีวันยอมให้อภัยตัวเอง (ชายหนุ่มที่ดูสมบูรณ์แบบไปทุกอย่าง ตอนนี้เค้ากับมานั่งระบายความในใจกับหญิคน1น้ำใส่ๆๆ ใหลออกมาอย่างไม่ยอมหยุด)และเมื่อวานฉันกลัว ฉันกลัวมากที่เธอไปช่วยชีวิตฉัน เพราะถ้าเธอเป็นอะไรไปฉันคงเกลียดตัวเองมากกว่านี้(ชางมินเอามือของตัวเองทุบเข้าไปที่ตัวเอง)

-ไม่ นายไม่ผิดพอได้แล้วนายอย่างทำร้ายตัวเองอย่างนี้เลยน่ะ พอได้แล้ว (วิสาพูดพร้อมกับน้ำตาของเธอที่ใหลออกมาด้วยความสงสารชางมิน)นายอย่าโทษด้วยเองแบบนี้สิ เพราะแม่รักนายไงถึงยอมแลกกับชีวิตตัวเองแม่คงอยากให้นายมีชีวิตต่อไปมีอนาคตที่สดใสแม่คงไม่อยากให้ตายโทษตัวเองอยู่แบบนี้ด้วย (วิสาพูดไปพร้อมทั้งจับแขนของชางมินไว้ ทันใดนั่นชางมินก็ดึงร่างที่น้อยนิดมาโอบกอดอย่างแน่จนทำให้วิสาหายใจไม่อกก)

-ผมคิดถึงแม่ แม่ครับผมขอโทษครับ

-นายไม่ต้องขอโทษอะไรก็นายไม่ผิด นายคิดว่าฉันเป็นแม่นายก็ได้ (วิสาพูดพร้อมทั้งเอามือไปกอดชางมินอย่างอบอุ่น)

(วิสากับชางมินกอดกันอย่างอบอุ่นและห่วงใยในห้องครัวภายใต้แสงไฟหลอดเล็ก ทั้งคู่กอดกันประมาณ 5 นาที ชางมินค่อยๆๆดึงตัวของวิสาออกจากตัวแล้วใช้มืออันเรียวเบาของเค้าปาดเช็ดน้ำตาบนหน้าเธอย่างเบาๆๆ แต่น้ำตาของเธอก็ไม่หยุดใหลชางมินดึงหน้าเธอมาใกล้ๆๆแล้วใช่ริมฝีปากที่อมชมพูจูบไปที่ตาของเธอ วิสาหลับตารับจูบนั่นอย่างเต็มใจ เค้าเคลื่อนหน้าลงมาสายตาทั้งคู่จ้องมองกันอย่างโหยหา ชางมินเริ่มเคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้เธอจนริบฝีปากเค้ากับเธอติดกันแล้วค่อยๆๆจูบอย่างที่ชายหญิงพึ่งกระทำต่อกัน วิสาจูบรับอย่างดูดดื่มลิ้นที่ยาวได้รูปของชางมินซอนไชอย่างต่อเนืองและในค่ำคืนนั่นทั้งคู่แสดงถึงความรักและอยากจะดูแลซึ่งกันและกันภายใต้ค่ำคืนที่สวยงาม)

-จากนี้ไปฉันต้องการเพียงเธอ เธอจะมาค่อยดูแลฉันได้ไม เพราะฉันต้องการจะดูและเธอเหมือนกันฉันอยากเป็นทุกอย่างที่จะจะเป็นได้ จะทำทุกอย่างที่ฉันจะทำได้เพื่อเธอ

-ค่ะ ฉันจะดูแลคุณเราจะดูแลซึ่งกันและกันน่ะค่ะ

(คืนนั่นทั้งคู่อยู่ด้วยกันเกือบทั้งคืน)

-------------------------------------------------